سحر

سحر است، گوشه ای نشسته ام و خواب به چشمانم راه ندارد، انگار این روزها را خوب درک نمی کنم،قدر این سحر ها را نمی دانم، مانند کسی که بیقرار است، شاید دلهره ها و نگرانی از کارهای دنیا هوش و حواس از سرم پرانده ، یک جور هایی دارم درجا می زنم ، گوشه ای ایستادم و به زندگیم نگاه می کنم ، بیشتر به این شش سال اخیر، گونه ای پشیمانی و پریشانی در ذهنم ریشه دوانده، انگار که از حرکت ایستاده باشم، احساس اشتباه و خطا، نمی دانم از جنس ناامیدی است یا نه، که خدا کند که نباشد، هیچ دوست ندارم به این گناه نزدیک شوم اما یک جور حس حسرت دارم، حسرت از زمان های رفته ام، حسرت از گذر جوانیم در راهی که شاید به صلاحم نبوده.

 هر چند وقتی به یاد اتفاقات کناره این مسیر  می افتم، خدا را شکر می کنم که پر از اتفاقات خوب بوده اما خود مسیر، شاید هم اشتباه می کنم ، حتی این هم خود مسیر نبوده، نکند به خاکی زده باشم، نکند باید کیلومترها به عقب برگردم تا دوباره برسم به نقطه اول، انگار  دنبال میان بر میگردم اما هر چه بیشتر میگردم کمتر می یابم ، میترسم ، یک جورهایی زندگیم دارد به ثانیه هایی نزدیک میشود که ثانیه های سخت تصمیم گیری های دوباره است و باز میترسم اشتباه کنم ، مثل گذشته ، چقدر زندگی در حال برایم سخت است اما دلخوشم به این فراز ابوحمزه 

 سَیِّدِی أَنَا الصَّغِیرُ الَّذِی رَبَّیْتَهُ وَ أَنَا الْجَاهِلُ الَّذِی عَلَّمْتَهُ وَ أَنَا الضَّالُّ الَّذِی هَدَیْتَهُ وَ أَنَا الْوَضِیعُ الَّذِی رَفَعْتَهُ  

شاید یک جاهایی از این شش سال خطا رفته باشم اما یادم نمیرود که بارها در سخت ترین لحظات خودش دستم را گرفته و بلندم کرده، بهترین ها را برایم مقرر کرده ، حالا مگر می شود یک دفعه بی خیالم شود و به حال خودم رهایم کند... خدایا خودت آسان کن گذر این یک سال باقیمانده را بر من و کمکم کن که بهترین تصمیم ها را بگیرم که تو از هر کس بیشتر از حالم خبر داری...