تنهایی

1. تقریبا این ترم رو هم داره تموم میشه ، پارسال بیشتر تنها بودم و از تنهایی تو خوابگاه خسته، امسال معمولا هم اتاقیام بودند، اما آدمایی که دنیاشون با من خیلی فرق داشت، یا حداقل من خیلی از بحثا و حرفاشون خوشم نمیومد ، شاید یه وقتایی هم پای اونا میشدم  ، بالاخره آدمیزاده دیگه ، کم کم براش یه چیزایی عادی میشه، یه حرفایی عادت میشه ...

حالا میفهمم که شاید تنهایی خیلی بهتر باشه، هر چند آدمی هستم که از تنهایی بیزارم و دوست دارم تو جمع باشم ، اما حالا میفهمم که هر جمعی ارزش نداره که بخوای باهش تنهاییت رو پر کنی... اصلا مشکل ما آدما اینه که نمی دونیم چه طوری تنهاییمون رو پر کنیم ، در صورتی که این تنهایی اگه قدرش رو بدونیم ، اگه بلد بشیم چه طور ازش استفاده کنیم میتونه خیلی قیمتی باشه...حیف که بلد نیستیم... شاید اصلا از خودمون میترسیم ... از مواجهه با خودمون ... نمی دونم

خلاصه این که درسته تنهایی سخته...اما به نظرم نباید به هر قیمتی سعی کرد ازش فرار کرد...شاید بهتر باشه باهش مواجه بشیم ... خودمون رو بهتر بشناسیم 

2. البته این مدت خیلی درس ها رو هم گرفتم ... این که به ظاهر آدما اصلا اطمینان نکنم... و تا زمانی که اون آدم رو تو جمع های مختلف و برخوردش با انواع آدما رو ندیدم  به اون  اعتماد نکنم ...مثل این که دغدغه دوستام با من خیلی فرق داره ... خیلی به ظاهر آدما نگاه میکنن، به راحتی پشت این و اون حرف میزنن، خیلی ساده در مورد همه قضاوت می کنن ، کل مشکلشون با حل معادله این که کی با کی در ارتباطه حل میشه ! و خلاصه نمی دونم واقعا آرزو و هدف نهاییشون چیه ... واقعا درکشون نمی کنم ... دوستم ندارن که ذره ای از دید و قضاوتی که دارن کوتاه بیان ..به هرکس هم که مثل خودشون فکر کنه میگن اپن مایند ( ذهن جر خورده !) ... خلاصه این که خیلی به هم سن و سالام بدبین شدم ... نمی دونم خوبه یا بد ...ولی حداقل شناختم خیلی بیشتر شد... 

3. به نظرم یکی از بهترین دعاها در حق هر کسی اینه که دوستان و هم نشینای خوب و بااخلاق و با ایمان نصیبش بشه، واقعا دوست خیلی روی روح آدم تاثیر میذاره ... بیشتر از اون چیزی که بشه فکرش رو کرد...

هر چند خیلی وقتا خدا آدم رو به تنهایی دچار می کنه تا این بشر یادش بیاد هیچ کسو جز خدا نداره ... یادش بیاد که به هیچ کس جز اون نمیشه اعتماد کرد حتی اگه بهترین بندگانش باشه ...

خدایا یه وقت ما رو فراموش نکنیا ...