خودت خواندی مرا
خودت خواندی مرا میدانی و میدانم آقا
که عمری میشود بر سفره ات میهمانم آقا
میایم می نشینم کنار خیمه گاهت
به امید سلامت ، به امید نگاهت
که تو بشنوی صدای دلم ، زیارت نامه ام را
که امضاء کنی به رسم کرم شهادت نامه ام را
محرم
همچون عاشقی که در انتظار معشوقه خود نشسته، قلبم به تندی میزند، اما به سان عاشقی می مانم که می داند چند صباحی بیشتر نزد معشوقه اش نخواهد بود،آمدن این ماه قلبم را به تپش انداخته اما از طرفی می ترسم که از حضورش آن طور که باید بهره نبرم، قدرش را ندانم، یک سال است که چشم به راه آمدنش هستم، ماهی که برایم از هر ماهی عاشقانه تر و عزیز تر است...
پاییز
دلم شیراز می خواهد، با همین نم نم باران ، قدم زدن در خیابان ارم ، کنار درختان سر به فلک کشیده پاییزی ...
عجب آرزوی شیرین دوری ...